شور جنونم ، پایان ندارد
هر دردمندی ، درمان شد و رفت
اینک ، طبیبم ، مانده‌است تنها
تنهائیِ او ، شد شامل من
امشب ز مستی ، بی اعتدالم
من هستم و او ، در کل هستی
من جز طبیبم ، سلطان ندارم
جانم گرفت و جانی دگر داد
از درد و درمان، دیگر خبر نیست
پایان  دردم ، آغاز  وصل  است
 

حالی که دارم ، طوفان ندارد
جز من که دردم ، درمان ندارد
دیگر بجز من ، مهمان ندارد
زیباتر از این ، امکان ندارد
چون زورق دل ، سُکّان ندارد
گنجایش ما ، کیهان ندارد
جز من طبیبم ، دربان ندارد
جانی که غیر از ، جانان ندارد
بازار وحدت ، دکّان ندارد
آغـاز  وصلم ،  پایان   ندارد
 

جنونی که اینک گناه من است
 از آن ، وام دارم زمستان آه
 جنونم به هر صخره کوبیده است
 جنونم ز عادت فراری نمود
 چو خفاش از آسمان می‌چکد
 بلندای یلدای گیسوی او
 به فصلی که کفتارها زاهدند
 بیائید در مجلس ختم عشق
 

حماســی‌ترین اشـــتباه من است
و باران ، که شعر نگاه من است
و هر صخره آرامگاه من است
جنان نیز تبعیدگاه من است
سیه تر ز شب ، صبحگاه من است
همان سرنوشت سیاه من است
ریا آخرین جان پناه من است
که در حجله‌اش عکس ماه من است

عاشقم ، صاف و ساده ، پس هستم
مثل صفرم که ارزش یک را
در ره عشق ، بوده‌ام دائم
اختیارم به دست معشوق است
چون به هر جلوه می‌شوم مجذوب
هستم از دولت جنون عمری
از قطار اراده در ره وصل
چونکه دارم ارادتی سرشار
هستم آن میوۀ رسیدۀ عشق
چونکه در آفرینش عالم
خاکم اما برای کاخ وجود
نیستم من ولی دلم چون هست   
 

داغ بر دل نهاده ، پس هستم
می‌نماید زیاده ، پس هستم
مثل کوه ، ایستاده ، پس هستم
عاشقم ، با اراده ، پس هستم
ساده ، مثل براده ، پس هستم
عقل از دست داده ، پس هستم
چون نگشتم پیاده ، پس هستم
بر اولوالعزم باده ، پس هستم
که ز هستی فتاده ، پس هستم
می‌شـوم استـــفاده ، پس هستم
می‌شوم خشت ساده ، پس هستم
فرش دارالــعـباده ، پس هستم
 

پیرو هر دین که هستی مرد باش
گر که حتی دین نداری در حیات
بر سر چیزی اگر در زندگی
جان مولا ، با کسی حتی اگر
گر شدی پیروز در هر عرصه‌ای
 گر شدی ناکام در دلدادگی
هر که هستی، هر کجا و هر زمان
گرچه رسم این جهان نامردی است
 

هر کسی را می‌پرستی مرد باش
چون جوانمردانِ هستی مرد باش
با کسانی عهد بستی مرد باش
عهد و پیمانت شکستی مرد باش
یا اگر خوردی شکستی مرد باش
یا ز جام عشق ، مستی ، مرد باش
گر غنی یا زیر دستی مرد باش
تو ولی بی ننگ و پستی مرد باش
 

دلم دیوانه کردم تا بیائی
انار سرخ و خونین دلم را
خرابم لانه کردی تا نیایم
همه اجزا و ذرات وجودم
برای اختفای گنج عشقت
تماشایت شنیدم بس گران است
کویر دل به بذر داغ عشقت
شنیدم پا به گلشن می‌گذاری
غلامت را سلیمان وار دریاب
 

خرد ، بیگانه کردم تا بیائی
برایت دانه کردم تا بیائی
دوباره لانه کردم تا بیائی
تماشاخانه کردم تا بیائی
دلم ویرانه کردم تا بیائی
سرم بیعانه کردم تا بیائی
شقایق‌خانه کردم تا بیائی
بصر ، گلخانه کردم تا بیائی
طلب مورانه کردم تا بیائی
 

عشق، یعنی من و تو در صدف تنهائی
دست یک عاشق بیدل زده در عرش گره
آفریده‌ست خدا فطرت ما آینه‌ها
هدف از خلقت ما عاشقی و خوشبختی است
اشرف خلق خدائیم و امانتدارش
قلب ما ساغر مخصوص تجلّیات است
هرچه از جنس هوس گشته به آتش محکوم
عاقبت عشق زمینی به سماوات رسد
ج

حل شدن در دل هم با شعف شیدائی
روح سبز من و تو چون علف صحرائی
تا که تکثیر نماید هدف زیبائی
که نهان کرده خدا در کنف دانائی
داده این مرتبه بر ما شرف علیائی
نیست پیمانۀ وحدت خزف سُفلائی
در هوس نیست دمی جز اَسَف رسوائی
چون بگنجد دو خدا در صدف تنهائی
 

اگرچه دچارم به بند رذائل
ندارم فضیلت به عمرم ولیکن
نگفتی مگر سائل از خود نرانید
بَدَم من ولی دوست دارم حسینت
ندارم ز خود آبروئی ولیکن
من آنم که کردم جسارت به مولا
ز الطاف تو بوده‌ام غافل اما
کنون غرق در خجلتی آتشینم
کریما عطا کن به من جام کوثر
 

نگشته امیدم به عفو تو زایل
امیدم به عفوت بُود از فضائل
منم بارالها به باب تو سائل
مگر هرکه بد شد ندارد دگر دل
توسل نمودم به خوبان کامل
تو اما گذشتی ز این عبد جاهل
نبودی تو یکدم از این بنده غافل
و توبه نموده مرا بر تو واصل
که تا شسته گردد دلم از ردائل
 

شبی تا دعوت ناقوست ای عشق
چه چشم انداز سبزی داشتی ، آه
چو کودکهای بازیگوش ساحل
مرا در ژرفنایت غرق کردی
اگر می‌دیدم این کابوس غم را
ولی اینک بیا در خواب فرهاد
فقط درد است و شیدائی و هجران
نمی‌گردد بجز با داغ ، روشن
بجز خاکستر و یک شعله آواز
 

شنیدم ، آمدم پابوست ای عشق
خوشست از دور بانگ کوست ای عشق
صدف دیدم شدم مأنوست ای عشق
چو مروارید اقیانوست ای عشق
نمی‌خوردم چنان افسوست ای عشق
که شیرین می‌شود کابوست ای عشق
طریق و مذهب و ناموست ای عشق
دلم یعنی همان فانوست ای عشق
نمانده چیزی از ققنوست ای عشق
 

وجودم چونکه خُرده شیشه دارد
 نباشد خاک تنها معبر نور
 یکی ، آئینه ای در من شکسته
نیستان دلم مجذوب شمسی است
 ولی بیزارم از عرفان و دینی
 در این آئینه رخ بنما عزیزم
 شکستن های تو کثرت به پا کرد
 دل نورانی‌ام را باز بشکن
 ز بشکن بشکنت الحمد لله
 

همیشه نور در اندیشه دارد
ولی راه عبورش ، شیشه دارد
که نورش در وجودم ریشه دارد
که صدها مولوی در بیشه دارد
که پنهانی ، نظر با گیشه دارد
که تصویر تو حکم تیشه دارد
که نازت از ازل این پیشه دارد
که قدری خاک در اندیشه دارد
وجودم گنج خرده شیشه دارد
 

جز داغت ایندل ندارد
جانا طلب کرده‌ای جان
یک بازی پر فریب است
مغروق دریای هجرت
وصلت به یکدم جنون است
میلی که سوی تو دارم
آهست کارم ، فقط آه
آئینه ، صافست و خواهش
 

عشقت معادل ندارد
این ذره قابل ندارد
عشقی که مشکل ندارد
ساحل مقابل ندارد
طیّ مراحل ندارد
زورق به ساحل ندارد
آهی که حاصل ندارد
جز ناز عاجل ندارد
 

دینی که گفته اند چو افیون توده هاست
گلبولهای سرخ و سفید حیاتبخش
عرفان و دین و فلسفه هر جا دکان زدند
مجنون نبوده هیچ رسولی ولی ز عشق
بت ساختن ز مذهب و بر آن تبر زدن
تقدیس رهبران و ز آنها جلو زدن
دین ، وامدار خلق خدا نیست در عمل
 

سیّال-فطرتی است که در خون توده‌ هاست
جاری درون سینۀ مفتون توده هاست
آنجا همان اریکه‌ی افسون توده هاست
هر عقل پاک ، عاشق و مجنون توده هاست
در کار و در معامله قانون توده هاست
از روی عشق ، سنت بی‌چون توده هاست
اما به روز حادثه مرهون توده هاست
 

سایه وقتی که سرم می‌شکند
بغض هر پنجرۀ پائیزی
آسمان هم قفسی ظلمانی است
قاصد صادق غم را نکُشید
چه گرانسنگ دلی دارم ، آه
سنگ توجیه و تجاهل ، عمریست
آه ، نیما  «غم این خفتۀ چند
کوله باری که پر از تنهائیست
رنج ره با چه درختی گویم
 

سایبان بال و پرم می‌شکند
نیزه‌ای در جگرم می‌شکند
تا غرور سپرم می‌شکند
که دل دربدرم می‌شکند
تا برم نام حرم ، می‌شکند
چلچراغ گذرم می‌شکند
خواب در چشم ترم می‌شکند»
در غریبی کمرم می‌شکند
سایه وقتی که سرم می‌شکند
 

تا غمزه چنین ظریف کردی
بر خاک زدی شراره‌ی ناز
من بی‌گنهم تو با نگاهت
بر طور دلم نظر فکندی
شادم ز عدالت جفایت
من شاعر ماهری نبودم
 

احساس مرا لطیف کردی
آن را چو خودت شریف کردی

ایمان مرا ضعیف کردی
اینطور ، دلم نحیف کردی
چون بر من و بر حریف کردی

تو قافیه را ردیف کردی
 

زبان سبز باران را گل خشکیده می‌فهمد
سروش نی لبک‌ها را، شبان دیده در راهی
نمی‌گنجد عطش در کاغذین پندار گلخانه
ز تهدید مترسک‌ها مترسانید عاشق را
حماسی طعم عصیانهای روح سربداران را
صفای تا قیامت سوختن را شمع شیدائی
غم سودائی ما را به ملّاح ملاحت گو
 

صفای اشک هجران را دل غمدیده می‌فهمد
که همراه پری‌ها یار او کوچیده می‌فهمد
کجا داغ شقایق را گل ارکیده می‌فهمد
هوسبازی ما را گرگ باران دیده می‌فهمد
در این دهر مغول پرور فقط «فهمیده» می‌فهمد
که پیش از سوختن ، پروانه را بوسیده می‌فهمد
غم شوریده دلها را دل شوریده می‌فهمد
 

دیده را ابر ماتم گرفته‌ست
آه بیچاره طفل خیالم
وه چه کولاک سختی‌ست امشب
شَروه خوان خوش آوای اشکم
مرغ بی سر پناه نگاهم
از هدایای چشمت دل من
چند ناز دگر کن که این دل
 

باز ، باران نم نم گرفته‌ست
دامنت را چه محکم گرفته‌ست
اشک با آه توأم گرفته‌ست
با لب ناودان دم گرفته‌ست
لانه در چشم زمزم گرفته‌ست
آسمان آسمان غم گرفته‌ست
چند آتشفشان ، کم گرفته‌ست
 

بر چرخ آفرینش ، تا شد سوار ، شاعر
در کارگاهِ هستی ، شعر آفرید و پنداشت
غفلت زُدائی‌اش را ، از یاد برد و گردید
با چند حرف موزون ، یا چند وهم و تصویر
با آن تبر که بایست بت می‌شکست دائم
برتر ز خویش دیدن ، در شاعری روا نیست
اخلاق و عشق و عرفان ، بازیچه های شعرند
گر زهد هم بر اینها ، باری ، اضافه گردد
جائی که نسل انسان در حال انقراض است
باشد مراد شاعر ، دیوان که جمع دیو است
در کشوری که باشد ، کار هنر ، حماقت
هیچ اتفاق خاصی ،  بی شک ، نخواهد افتاد
حیف است در دو عالم ، جز مُلک دل خریدن
هرچند جای خود را نشناخت در طبیعت
 

با آفریدگارش ، شد همقطار ، شاعر
مخلوق ذهن او ، هست ، با اعتبار ، شاعر
در غفلت آفرینی ، آئینه دار ، شاعر
پنداشت ، در دو عالم ، شد رستگار ، شاعر
پیوسته ، بت تراشید در روزگار ، شاعر
حتی اگر که باشد ، یک تازه کار ، شاعر
بنگر چه دامهائی ، بسته به کار ، شاعر
دیگر شود بر ابلیس ، آموزگار ، شاعر
با یک غزل ، گمان کرد ، شد ماندگار ، شاعر
عاشق شده به دیوان ، دیوانه وار ، شاعر
دیگر چرا بزاید روزی سه بار ، شاعر
گر ، از وطن ، شود حذف ، پنجاه هزار شاعر با ثروتی که دارد ، در اختیار ، شاعر
امّا بدون شک ، هست ، یک شاهکار ، شاعر
 

رها مثل سیمرغ از خود شوید
تمرد نمودید بر یکدگر
به هر عهد و سوگند قهرآفرین
ز خود بگذرید و در آغوش هم
شجاعانه از یکدگر بگذرید
شما ریشه و برگ و بار همید
به یک بوس و لبخند شورآفرین
جهانی شدن در توان شماست
شما در غزلهای هم مُرده‌اید
چه سخت است تنها مسافر شدن
 

روان سوی قاف تجرد شوید
دمی هم ز خود در تمرد شوید
برای خدا بی تعهد شوید
چو ققنوس از نو تولد شوید
به میدان بخشش سپهبد شوید
رها از هوای تَفرُد شوید
مسیحای باغ تفقد شوید
اگر در قفس ، فارغ از خود شوید
الهی که از نو تولد شوید
بیائید و همبال هدهد شوید
 

روان سرکش من روی قله جا مانده‌ست
بلوغ سبز تکامل ز پیله سیرم کرد
صفای باطن ما را کسی نمی‌فهمد
بیاد نی‌لبکم عاشقانه می‌سوزم
خدا کند که کسی نی‌لبک به لب گیرد
پرنده چیست بجز چشمه‌ای و آوازی
هنوز بغض مرا چشمه سار می گرید
مراست بقچۀ سبزی لبالب از الهام
بیا صنوبر از این کوره راه بر گردیم
 

غرور وحشی‌ام از هستی‌ام جدا مانده‌ست
هلا ، جسارت پرواز من کجا مانده‌ست
کتاب فطرتمان روی صخره‌ها مانده‌ست
هنوز شعلۀ شیدائی‌ام گرا مانده‌ست
فقط به ذهن مفاتیحم این دعا مانده‌ست
چو نیست این دو در اینجا چرا چرا مانده‌ست
در این میانه دل من چه بی صفا مانده‌ست
که یادگار ز شبهای روستا مانده‌ست
تمام هستی ما پای چشمه جا مانده‌ست
 

در غروب تنگ این شهر غریب
مرغک بی آشیان روستا
 

می نشیند روی پرچین گلی
می شود جاری به همراه شبان
 
تا درون کوچه ای پا می نهد
می کشانندش به ایوانهای مهر
 

با پرستو می پرد تا اوج عشق
پر کشیدن در هوای روستا
 

می رود تا مشکل تشکیل عشق
می نشیند در نگاه عاشقی

می کند تاریخ هجران را مرور
قطره قطره می چکد بر روستا
 

من از این زندان آهن خسته ام
خسته ام از رقص ماشین شتاب
 

من در این رقص کسالتبار چرخ
باز می‌گردم به عشقم روستا
 

باز می گردد به این شهر غریب
می کند بیرون سر از ماشین یکی
 

روح من تا روستا پر می کشد
تا حریم بُرجه ها سر می کشد
 

در کنار کوزۀ همسایه ها
در خیال نازک کهپایه ها

می بَرَندَش درون درهای باز
پله های خاکی مهمان نواز
 

جوجۀ ماشینی اندیشه ام
سیر می ساز مرا از پیشه ام
 

پایکوبان تا کنار چشمه ای
بعد از آن در انحنای عشوه ای
 

چشم اشک آلوده و فرسوده ام
اشکهای گرم و دود آلوده ام
 

از خود و سلول رنگارنگ نیز
از ترانه خوانیِ آونگ نیز
 

عاشق وحشی ترین بابونه ام
می نهم بر روی خاکش گونه ام
 

مرغک بی آشیانم ، ناگهان
گویدم هی هی کجائی ای شبان
 

تا کجا با میزهای دنبه دار
تا به کی این گرگهای کاغذی
 

تا به کی با روزهای بی درخت
تا به کی در سایۀ پاساژها
 

گیوه‌های روسفیدم چند بورس
آه پاهای رشیدم ، چند کورس
 

گاوآهن‌ها که آبستن شدند
گاومان قربانی میلاد شد
 

از خط تولید ده بی واسطه
دستها ، بی پینه از جالیزها
 

در تب حراج شهر و روستا
شهروند جعلی صد در صدم
 

تشنه‌تر از کرت‌های قریه‌ام
آرزوی بازگشتن می‌کنم
 

بام‌های روستایم را چرا
این فراری‌های گورستان چرا
 

داس‌های تیز نامرئی چرا
آه ، این اشباح بی دندان چرا
 

استخوانهای تلاش قریه را
این گرازان زمین‌خوار از چه رو
 

سالها بر بال خوشبوی نسیم
سالها در سفره‌های سادگی
 

آه اما در غریبی سالهاست
شهر مسخ مدرک و میز است و ما
 

سفره‌ها اینجا بسی پیچیده است
زندگی نوشیدن نوشابه‌ایست
 

گاوبندی‌های شهر شاخدار
هم به آنتن‌های فطرت دست زد
 

مرتع سبز دلم را می‌چرند؟
برۀ بی مدرکم را می‌درند؟
 

هفته هایم هفت خوان غم شوند
موش‌ها هم بهر من رستم شوند
 

چشمک و تحقیر واکسی بشنوند
طعنه و توهین تاکسی بشنوند
 

دختر ارباب با ما قهر کرد
فقر ، ما را راهی این شهر کرد
 

بچه ها اینجا به مصرف می‌رسند
کال و نورس، بیل بر کف می‌رسند
 

هیچ جنسی مثل من ارزان نشد
هیچ تخفیفی چو من لرزان نشد
 

در دلم دیگر قرار و صبر نیست
لیک سهمم از زمین جز قبر نیست
 

باز کرکس‌ها تملک کرده‌اند
آسمان را بی تحرک کرده‌اند
 

روح صحرا را چپاول می‌کنند
جرأت ده را تناول می‌کنند
 

از چه بی رحمانه ، آخو کرده‌اند  *
نان ده را بار آهو کرده‌اند **
 

بذر آواز قناری کاشتیم
نان و آواز و محبت داشتیم
 

با نسیم و نی‌لبک بیگانه‌ایم
مسخ دود دنده و دندانه‌ایم
 

ای بسا پیچیده تر از ساندویچ
با سه آروغ و دو ژست و بیست هیچ
 

هم به ما آموزش تخدیر داد
هم گروه خونمان تغییر داد
 

ای شموس همیشه در اشراق
هر که باشد چو شیعه ، حق محور
قلب آزادگان و حق‌جویان
کربلا جان عالم عشق است
می‌شود عاشق وجود شما
کوثر عشق در کتاب خدا
عشق در جان ما تجلی کرد
چونکه حق شما شده پامال
ای غریبــــان عالــَـم خاکی
بر شما داده حق ارادۀ خود
هست عارف فقط خدا به شما
جوهر شعر گرچه اغراق است
 

حق ، ندارد به جز شما مصداق
هست روحش به وصلتان مشتاق
کرده در نینوای حق ، اُطراق
آسمان هم شده بر آن الحاق
هر که دارد به عشق ، استحقاق
گشته بر مادر شما اِطلاق
ما شدیم از قبیلۀ عُشّاق
تا ابد کار ما بُود احقاق
که شده پُر ز جودتان آفاق
کرده جان شما به خود الصاق
ما کجائیم و گوهر اعماق
نیست مدح شما ولی اغراق
 

در هر امام زاده ، جمیع حواس ها
از حُبِّ عاشقان و نذورات اهل درد
آنانکه هست کل جهان ، ریزه‌ خوارشان
رفته‌ست تا به عرش ، کنار ضریحشان
باب‌الحوائجند و ز انوار فیضشان
گر نذر می‌کنی که شود حاجتت روا
هرگز نگو به شرط قبولی دَهَم بها
شکرانۀ قبول دعا ، خدمتی نما
جنت ، زیارتی است پُر از «حق معرفت»
 

اول ، کند مغازله با اسکناس ها
گردیده پُر ضریح خدارنگ یاس ها
هستند بی نیاز ز ما آس و پاس‌ها
فـــواره‌هـای مشــتعـل التمــــاس‌ها
پیوسته می‌رسد به سما ، انعکاس‌ها
در راه نشر عشق به پا کن کلاس‌ها
با حق نکن معامله با این قیاس‌ها
بی ادعا و عطف نظر بر سپاس‌ها
باشد بهشت ، والۀ مولاشناس‌ها
 

خدایا هرچه بودم ، هرچه هستم
اگرچه از دَرَت گشتم فراری
ولی با یک توسل بازگشتم
توکل بر تو کردم در توسل
خدایا هرچه زیبائیست از توست
اگرچه بندۀ خوبی نبودم
به پاس لطف تو در زندگانی
ز غیر از خود ، بفرما بی‌نیازم
 

به لطف بیکرانت پای‌بستم
و با تو عهد و پیمانم شکستم
و در بزم مُحبانت نشستم
که از لطفت بگیری باز دستم
تو زیبائی و من زیباپرستم
ولی شیدای خوبان تو هستم
کمر بر خدمت خلق تو بستم
ز فضل خود غنی کن روح مستم
 

 خبری در ملکوت تو شده‌ست
آسمان آینه‌کاری شده باز
باز آن همهمه را می‌شنوم
عشق افتاده به جان دل من
آه ایدل چه به روزت آمد؟
در کف عشق گمانم ، تسخیر
دل شکسته‌ست ، صدایش می‌گفت
 

متجلی جبروت تو شده‌ست
و زمین گرم قنوت تو شده‌ست
کهکشان پر ز سکوت تو شده‌ست
فطرتم رمز ثبوت تو شده‌ست
که پر از شب، برهوت تو شده‌ست
قلعه‌های اَلـَـمــوت تو شده‌ست
خبری در ملکوت تو شده‌ست
 

عشق ، فصل ربیع خوبیهاست
بی‌بهانه ، دچار زیبائی است
داغ ، مانند یک گل وحشی
خالق عشق و داغ و زیبائی
چون جمیل است و دوستدار جمال
عرش و فرش بهشت موعودش
کرده او وصل تو ، به خود واجب
هر بدی ، هر گناه ، هر زشتی
سیئاتی که می‌شود حسنات
کار آئینه‌ی دل عُشّاق
بهترین عشق، عشق آن یاری است
حرف کل رُسل فقط عشق است
 

جلوه‌گاه وسیع خوبیهاست
هر دلی که مطیع خوبیهاست
بر ستیغ رفیع خوبیهاست
جلوه ساز بدیع خوبیهاست
خواستار جمیع خوبیهاست
گوشه‌ای از بقیع خوبیهاست
گر دلت مستطیع خوبیهاست
مثل قتل فجیع خوبیهاست
از فیوض شفیع خوبیهاست
انعکاس سریع خوبیهاست
که بصیر و سمیع خوبیهاست
عشق ، فصل ربیع خوبیهاست
 

چو آهو که از هرچه جز زندگی می‌گریزد
نمایندۀ باغ وحش حیاتم ، ولیکن
چه کردند با فطرت سبز جنگل خدایا
چنان آسمان گشته سرشار ظلمت
اگر بشنود قصۀ برگ‌ریز عدالت
ز تاریخ ننگین جغرافیای جهالت
دریغ از تمنای خیس کویری که از آن
دلم آخرین برگ وصل است، زینرو همیشه
 

دلم از کمین‌گاه درّندگی می‌گریزد
دل وحشی‌ام زین نمایندگی می‌گریزد
که سبزینه حتی ز تابندگی می‌گریزد
که پرواز از ذهن بالندگی می‌گریزد
انوشیروان هم ز شرمندگی می‌گریزد
ابوجهل هم با سرافکندگی می‌گریزد
به سرعت شبی فصل بارندگی می‌گریزد
ز چنگال فصل پراکندگی می‌گریزد
 

پروانۀ خیالم ، همبازیِ پری‌هاست
یا در کنار آنها ، خوابیده بر علف‌ها
ابریشم خیالم ، گاهی لباس آنهاست
مانند نی‌لبک‌ها ، آوازه خوان لالم
سر می‌گذارم آرام ، بر زانوی پری‌ها
نیزار سینۀ من ، سبز از وجود آنهاست
هر روز و شب، خیالم، در یک بهشت سبز است
 

یا پای درس چشمه ، یا در کلاس دریاست
یا خفته زیر دریا ، در سینۀ صدف‌ها
اندیشۀ لطیفم ، گلدان یاس آنهاست
روی لب پری‌ها ، گل می‌کند خیالم
یا شانه می زنم ، نرم ، بر گیسوی پری‌ها
شعر و سرود من هم ، شعر و سرود آنهاست
قلبم در انتظارِ ، یک سرنوشت سبز است
 

باریده بر دل من ، باران اشک و آهی
هر دم گریزد از او ، مرغ دلم ولیکن
گه در دل کویری ، آواره  و هراسان
بنشسته در کمینش ، حتی میان سینه
روزی مرا دلی بود ، اندر قلمرو عشق
از هیبت و جلالش در جمع دلربایان
لبریز می شدم من از عطر و بوی مهتاب
در دشت سبز امید ، می‌ساختم برایش
هر دم که تشنه بودم از لحظه‌های دیدار
با قدرت و نفوذش ، بود از برای دستم
با اینهمه کرامت ، عصیان نمود آخر
اینک کجا رَوم من ، با این دل هراسان
تاوان ناسپاسی ، باشد همین تنزل
اکنون نمی‌دهندم ، دربانی و غلامی
 

از بارشِ سحابِ آوارۀ سیاهی
پیدا نمی نماید ، مأوا و سرپناهی
گاهی سر گذرها ، یا عمق کوره راهی
از جیش وحشت و غم ، تکتیر زن سپاهی
اکنون نمی‌دهندم ، در آن دیار ، راهی
هم داشتم مقام و ، هم احترام و جاهی
گاهی که می‌گرفتم از شب سراغ ماهی
از شمش‌های رؤیا ، زیبنده بارگاهی
سیراب می‌شدم از ، سر چشمۀ نگاهی
صد بیستون، سبکتر، از وزن ِمشت ِ کاهی
عصیان بُود در آنجا ، آغاز هر گناهی
کز جرم اشتباهش ، افتاده‌ام به چاهی
از آن سرور و شوکت ، تا قعر این سیاهی
در ، آن سرا که بودم ، روزی چو پادشاهی
 

دل من با بهار سازش کن
پر و بالی بزن قفس تنگ است
بر درخت شکسته‌ای بنشین
بر دو چشم مناره‌ای بنشین
رختی از جنس زخم بر تن پوش
پای زخم کبوتری بنشین
وقت رفتن چو قاصدک‌ها شو
دار منصور را که پیمودی
قفل آن رعدهای زندانی
ذهن آئینه‌ات شبح‌زار است
 

لحظه‌ای عشق را نوازش کن
کمتر این میله‌ها شمارش کن
شاخه‌اش را کمی نوازش کن
آسمان آسمان نیایش کن
خنجری را به ناز ، بالش کن
زخمه زخمه غزل نگارش کن
بی ریا از نسیم خواهش کن
دار تمار را سفارش کن
در دیار گلو گشایش کن
دل من ، آفتاب ، خواهش کن
 

دار عشقش1 ، سربلندم کرده است
مثل یک جام تهی ، روئین تنم
طاقت سنگی و سنگینیِ داغ
آنچنان لبریز نورم ، کآفتاب
آی ، زنجیرم ز پا بیرون کنید
دردمند از سنگ‌باران نیستم
تا جنونم در قیامت نشکفد
ظهر تابستان و می با اژدها 3 
 

آتش هجران ، سپندم کرده است
بی‌خودی، دور از گزندم کرده است
پای برجا ، چون سهندم کرده است
لانه در روح بلندم کرده است
دام زلفش پایبندم کرده است
ترکش گل2 دردمندم کرده است
صبح محشر هم به بندم کرده است
سرکشیدن ، سربلندم کرده است