نوروز که سر حلقۀ ایام بُود
یعنی که پس از برزخ اسفند و شتا
 

زیبا مثلی ز روز فرجام بُود
نوروز شکوفائی اندام بُود
 

این عطر و صفا که در دل گلزار است
این ژاله که بر صورت گل می‌بینی
 

از پرتو ذات آن گل بی خار است
اشکی است که از دوری آن دلدار است
 

این عقربه را که در گذر می‌بینی
تا چشم به هم زنی مه اسفند است
 

هر تِک تِک او بُود چو فروردینی
هشدار که از عمر گلی بر چینی
 

هر روز که با گناه و عصیان گذرد
آن روز که بی گناه و عصیان باشد
 

ننگ است اگرچه در بهاران گذرد
عید است اگرچه در زمستان گذرد
 

ای زنده که با امر تو باغِ مرده
افسرده شده باغ حیات دل من
 

حی گشت و صفا داد به هر افسرده
کن زنده دوباره این دل پژمرده
 

ای ناظم سال و فصل و ماه و شب و روز
این روز و شب و سال و مه و فصل مرا
 

ای صانع عشق و وصل و مهر و تب و سوز
با سوز و تب و عشق و وصالت بر دوز