انتشارات هدهد

هوالجمیل/ با سلام و عرض ادب و احترام خدمت شما خواننده گرامی و آرزوی بر آورده شدن حاجات منطقی و مشروعتان...، و بعد:
فرهنگ دعا و نذر و نیاز و توسل به «بابُ الحوائج ها» یا «مُستجاب الدعوه ها» در تمام ادیان و مذاهب و حتی بی دین ها و بت پرستان دنیا به روشهای مختلف وجود دارد و صرفنظر از اصالت عقیده، هر متوسل در زمان گفتگو و نجوا و گره زدن دل خود به قلب پاک موجودی مقدس (یا موهوم) در عالم غیب، حالتی معنوی و ماورائی و آرمانی دارد که معمولاً با خضوع و خشوع و حتی گریه و آه و اشکهای آشکار و پنهان همراه است. این روحیه زیبای فرازمینی، و گاه خرافی اگرچه ریشه در دورانهای گذشته دارد ولی قرن ۲۱ را (با عنایت به تمایل فطری انسان به عبادت و عبودیت پس از سَرخوردگی از ماشینیزم و تمدن وحشی، همچنین با توجه به  شیوع و رونق نحله های انحرافی و مکاره بازارهای مقدس مآبی که متأسفانه نام عرفان، کمال طلبی، غیب گوئی، حاجتروائی، شفا دادن و انتقال انرژی مثبت روی آنها می نهند) باید عصر بازگشت به معنویتهای رنگارنگ مثبت و منفی نامید. در این میان حتی کمونیستها که دین را افیون جامعه می دانستند برای موج سواری و برخورداری از گیشه های پر درآمد خرافه پرستی، مانند ارباب معابد باستانی و معاصر، پیوسته در حال آفریدن ابزارهای معنوی برای جذب مشتری و مرید و سالک و هوادار و فدائی هستند....
اما موضوع دعا و حاجت طلبی در دین مبین اسلام و تمام ادیان و مذاهب ریشه ای الهی و مشترک دارد که اجابت دعا را در زمانها و مکانهای خاص و وسیله قرار دادن شفیعان آبرومندی مثل والدین، فرشتگان، کتب مقدس، قبور و ارواح پاک علما، شهدا، صلحا و از همه مهمتر انبیا و اولیا را مورد تأکید قرار می دهد، به طور مشخص موضوعی که در این کتاب، محور بحث و تفکر شاعرانه قرار گرفته، علاوه بر موضوعات فوق و پرهیز از جهالت، تأکید روی خودِ شخص دعاکننده و حاجت خواه و متوسل است، با این معنی که اگر در دعا تمام‌حلقه های خدائی رابطه از بالا به پائین وصل باشد ولی قلب و روح دعا کننده به آن حلقه ها وصل نباشد، دعا بی ثمر و خودفریبی است ولی اگر دل شکسته (که حرم الهی است) با توسل به هر کدام از ذوات پاک، و یا حتی بدون توسلی خاص، وصل به مبدأ شود تجلیگاه باب الحوائج می گردد و ممکن است کائنات به اذن خداوند در خدمت او درآید و با او هماهنگ شود و معجزه رخ دهد و نکته آخر اینکه هر توسل و مناجات و دعا و نذر و نیازی حتماً نباید منحصر به حاجت مادی گرفتن باشد، نوع اعلای آن در فرهنگ تشیع و زبور آل محمد (صحیفه سجادیه) رشد و تعالی جامعه، پرستش، ستایش، سپاسگزاری و عشقبازی با خالق زیبائیهاست، اللهم ارزقنا.... آمین یا رب العالمین